Rozdział XV

Oczami Alice

                Teraz mogę powiedzieć, że wszystko jest na swoim miejscu. Siedzimy na hotelowej kanapie wtuleni w siebie. Ja, on, my, razem. To jest najważniejsze i to się dla mnie liczy. Lecz czy dla niego to również jest najważniejsze? Czy nie zaszły w nim jakieś diametralne zmiany? Czy będzie umiał unieść się ponadto i wrócić razem ze mną? Po mojej głowie krąży wiele pytań i możliwych scenariuszy. Przymknęłam oczy i zaczęłam napawać się jego obecnością, zapachem, elektryzującym dotykiem, po prostu nim.

-Co teraz będzie?- Spytałam.

-Nie wiem. Alice?

-Tak?

-Boisz się mnie?- Nie zastanawiałam się nad tym. Fakt, gdzieś głęboko w mnie podświadomość mówi mi, że on może być niebezpieczny, ale mi nigdy nic by nie zrobił. Czuję się przy nim bezpieczna, gdzie on tam i mój dom.

-Nie.

-Cieszę się.- Wymruczał mi we włosy. Złapałam jego dłoń w swoją. Poczułam przyjemny prąd, który rozszedł się po całym ciele.

-Dlaczego za każdym razem jak się dotkniemy to czuję się jak bym włożyła palce do kontaktu?

-Czyli zwalam cię z nóg?- Zaczął nachylać się w moją stronę.

-Nie schlebiaj sobie tak.- Powiedziałam chichocząc. Chwycił moje nadgarstki i pociągnął w swoją stronę tak, że nasze usta spotkały się. Gdy zabrakło nam tchu niechętnie oderwaliśmy się od siebie.

-Wiesz, też się nad tym na początku zastanawiałem, może to przeznaczenie?

-Albo raczej mój organizm wytacza działa ochronne.- Zrobił minę niezadowolonego dziecka, a ja wybuchłam śmiechem.- Żartuje tylko.- Mówiłam przez śmiech.

-Al nie przyjechałaś może autobusem?

-Jasne, że nie.

-Muszę kogoś skołować żeby prowadził twój samochód.

-Po co, przecież ja mogę prowadzić.

-Wole widzieć cię w tym samym aucie co ja będę jechał.- poruszył znacząco brwiami. Pacnęłam go w ramię.

-Głupek.- W odpowiedzi pokazał mi tylko język.- Głodna jestem.

-Zaraz ci coś zamówię.- Powiedział jednocześnie robiąc w powietrzu cudzysłów. Skrzywiłam się.

-Alex ja nie sądzę żeby był to dobry pomysł.

-Musisz nauczyć się panować nad rządzą.- Wampir wstał i podszedł do telefonu, który stał na małym, drewnianym stoliczku. Po chwili do drzwi pukał ktoś z obsługi. Wstałam i poszłam otworzyć. Do środka wpadł młody chłopak. Miał czarne włosy i zielone oczy, był wyższy o de mnie. W ręku trzymał tacę z jakimiś przysmakami. Zamknęłam drzwi za nim wpuszczając go w głąb pokoju.

-Proszę postawić to na stole.- Gdy chłopak zniknął w jadalni, Alex odwrócił się w moją stronę.- Najpierw zawładnij jego umysłem, zrobi w tedy dla ciebie wszystko. Pamiętaj jeśli nie chcesz stracić kontroli nie myśl o krwi inaczej ona zawładnie twoim umysłem, a wtedy ty stracisz kontrole nad ofiarą i nad sobą.- Pokiwałam głową.

-Coś jeszcze Państwu przynieść?- Spojrzałam ciemnowłosemu w oczy. Czułam jak drzemiąca we mnie moc wyciąga swoje niewidzialne macki w jego stronę. Po chwili oczy chłopaka stały się nieobecne. Wzięłam głęboki oddech, nachyliłam się i wgryzłam w jego szyję. Skupiłam się na swojej mocy i na Alexie, było to strasznie trudne. Serce chłopaka słabło, w tym momencie powinnam się oderwać, ale nie potrafiłam.

-Alice. Alice!- Głos Alexandra podziałał jak kubeł zimnej wody. Oderwałam się od tego biedaka.- Ja dokończę. Możesz już przestać go kontrolować.- Zamknęłam swoją moc z powrotem w środku siebie. Przez chwilę czułam się osłabiona, ale świeża krew szybko wzmocniła mnie. Spojrzałam na Alexa. Spił jeszcze kilka kropli, ale nie za dużo.- Zapomnisz o tej sytuacji, przyniosłeś jedzenie, chwilę z nami porozmawiałeś i wyszedłeś.- Chłopak pokiwał głową i powolnie opuścił nasz pokuj.- I jak się czujesz?

-Świetnie!- Rzuciłam się w jego ramiona.

-Gratuluję udanego posiłku.

-Dzięki. Wracamy do domu?

-A chcesz?

-Wręcz muszę. Nie chcę żeby Nath wysłał na moje poszukiwania bandy wilkołaków.

-Okej.- Wymeldowaliśmy się jeszcze z pokoju. Gdy wyszliśmy z hotelu Alex złapał jakiegoś mężczyznę i kazał mu jechać za nami moim autem. Ten posłusznie wykonał jego polecenie. Po kilku minutach byliśmy już w drodze do domu. Przypomniałam sobie o Eileen, która najprawdopodobniej zamartwia się w domu. Wyciągnęłam telefon z kurtki i wykręciłam numer wampirzycy. Już po jednym sygnale odebrała:

-No w koncu!

-Spokojnie, wracamy już do domu.

-Oboje?

-Oboje.

-Tak się cieszę! Jesteś niesamowita!

-Pa.

-Cześć.- Rozłączyłam się. Dopiero teraz, kiedy wszystkie emocje opadły i byliśmy bezpieczni, poczułam ogromne zmęczenie. W końcu dwa dni bez snu to nawet dla wampira dużo. Oparłam głowę o szybę, oczy zamknęłam. Ogarnął mnie spokój, zasnęłam.

Oczami Alexandra

                Spojrzałem na śpiącą obok mnie dziewczynę. Na jej twarzy malował się spokój. Dziś był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Tyle czasu żyję na tym świecie i fakt słyszałem parę razy kocham cię, od matki, od siostry, ale to nie to samo. Nigdy jeszcze te dwa słowa nie znaczyły dla mnie tyle co w tym momencie. Pogłaskałem ją delikatnie po policzku. Znowu poczułem ten znajomy, przyjemny prądzik. Tego mi brakowało.- Brakowało mi ciebie.- Wyszeptałem. Alice wymruczała coś pod nosem, ale dalej spała.

Do domu dojechaliśmy około dziesiątej wieczorem. Faceta, któremu kazałem przywieść samochód Eileen, odesłałem z powrotem. Otworzyłem drzwi od pasażera, delikatnie potrząsnąłem Al.

-Pobudka piękna.

-Już jesteśmy?- Spytała ziewając. Kiwnąłem głową w odpowiedzi. Gdy już doszła do siebie wysiadła i poszła po torbę do drugiego samochodu. Weszliśmy do domu. Skierowaliśmy się od razu do salonu. Eileen poderwała się z kanapy natychmiastowo.

-Cześć siostrzyczko.

-Czy ciebie totalnie powaliło?! Zabiłeś tylu ludzi! Jesteś bardziej nieprzewidywalny niż matka natura!

-Tak, tak jasne rozumiem, a teraz z łaski swojej przestań histeryzować.

-A co do ciebie Alice to mogła byś swojego nadopiekuńczego ojczulka poinformować o wyjeździe, bo zrobił mi taką awanturę, że miałam ochotę ukręcić mu tą jego wilczą główkę. Chciał nawet dom przeszukiwać, bo stwierdził, że możemy cie ukrywać! Z kim ja się zadaję! Idę do siebie.

-Zawsze mogło być gorzej.

-Alex to twoja siostra, martwiła się o ciebie.

-Mhm.- Dopiero teraz zaważyłem na jej szyi wisiorek z małym kluczykiem.- Co to?- Wskazałem na ozdobę.

-Nic takiego, taka tam pierdułka.- Jej puls lekko przyspieszył. Nie jest ze mną szczera.

-Okej, każdy ma swoje mroczne tajemnice.

-Powiedzmy, że prezent od Gabrieli.

-Tej wiedźmy?

-Tak.

-Już mi się to nie podoba.

++++++++++++++++++++++++++++++++++

 Hejka! 

Taki spokojny, nic specjalnego się nie działo. 

Wiecie największy problem mam z napisaniem czegoś pod rozdziałem, nigdy nie wiem co mam tu pisać, a coś wypada ;) 

Nawiążę jeszcze do NAJLEPSZEGO CZYTELNIKA jeżeli ktoś nie został w nim wymieniony proszę niech nie smuta, po prostu dałam takie minimum pięć osób, bo tak mogła bym prawie każdego wymienić, bo wszyscy jesteście świetni !!! <3

Dziękuję wam wszystkim za komentarze każdego rodzaju, to naprawdę sie dla mnie liczy i pomaga mi w dalszym pisaniu :) 

Rozdział dedykuję wszystkim, którzy przeczytali rozdział...

Pozdrawiam i do napisania ;***