Rozdział XXXIV

Hejka ! 

Moja kochana Angel Madame ponoć wyjeżdżasz i chciałaś NN przed piątkiem, no to proszę :D 

Osobiście mi się bardzo podoba (sorka za skromność) xD Zobaczymy co wy powiecie...

Wzięło mnie też na gify...

Dziś mam zakończenie roku szkolnego i żegnaj gimnazjum! Juuupi ! A w sobotę wyruszam na obóz konny i nie będzie mnie przez dwa tygodnie. Co ja bez was zrobię ;(

Całusy ;****

~~~~

ALICE

            Denerwowałam się spotkaniem z Alexem. Zraniłam go niewyobrażalnie, zdradziłam. Moje ciało zadrżało.

            Stałam przed drzwiami posiadłości przygryzając wargę, aż poleciała z niej krew. Zlizałam ją językiem. Miała słodkawy posmak. Do mojego boku dołączyła Eileen z pokrzepiającym uśmiechem na twarzy. Cała sytuacja wydawała się taka prosta, wejdę, porozmawiamy i wszystko będzie dobrze. Szkoda, że moje przeczucie szepcze mi co innego. Powoli pchnęłam drzwi i wkroczyłam do środka. Czułam się coraz mniej pewnie i spokojnie. W moim gardle stanęła gula, której nie mogłam przełknąć.

-Alex?!- Zawołała wampirzyca. Zobaczyłam go. Z chodził nieśpiesznie po drewnianych schodach, po chwili stając przed nami.

-Co?- Eileen spojrzała na mnie i odsunęła się na bok. Wzrok wampira powędrował na mnie. Jego przepiękne, turkusowe oczy starały się nie wyrażać żadnych emocji. Jeszcze niedawno obdarowywały mnie, zarezerwowaną tylko dla mnie, czułością. Teraz nie widać w nich prawie nic. Zmieniły się w pusty ocean.

-Ja przepraszam… za wszystko. Nie byłam sobą.- Alex prychnął.

-Kolejna twoja sztuczka by nas podejść? Sprytnie, ale kochana ja już nie chcę się w to bawić. Mam dość i naprawdę nie mam ochoty na znajomość z tobą.- Alexander odwrócił się z zamiarem odejścia. Poczułam jak mokra ciecz spływa z po moich policzka.

-Alex!- Zatrzymał się, podbiegłam do niego i chwyciłam za rękę odwracając twarzą do siebie.- To naprawdę jestem ja! Błagam, musisz mi uwierzyć!

-Może moją siostrę nabrałaś, ale mnie nie.- Warknął.

-Gdy byłam martwa ty, Eileen oraz Colin zeszliście do innego wymiaru. W pałacu twojego niby przyjaciela dostałeś ostrzeżenie ‘’nie można ufać…’’. Wiadomość była ode mnie, ale nie dałam rady jej dokończyć.

ALEXANDER

            Spojrzałem w jej zielone oczy. Nie były pełne ognistych iskierek, znowu wyrażały szczere emocje. Alice złapała mnie za dłoń i przytknęła do swojej klatki piersiowej. Jej serce biło tak szybko, że aż płonęło.

-Czy ono też kłamie?- Starłem łzy z twarzy dziewczyny. Ona na prawdę wróciła.

-Moja Alice, moja piękna.- Objąłem ją ramionami wydychając jej delikatny zapach. Pustka, która we mnie panowała, gdy nie było tej małej osóbki obok, zapełniła się. Znowu czułem ją całym sobą.- Kocham cię.

-Ja ciebie też.- Niespodziewanie rozległo się głośne pukanie do drzwi. Eileen podeszła do nich i otworzyła je. Na widok nieproszonego gościa zagotowało się we mnie. Odepchnąłem Alice od siebie i rzuciłem się na wilkołaka. Przygwoździłem go do ściany oplatając swoje ręce wokół jego szyi.

-Podejrzewam, że wszystkiego się dowiedziałeś.- Wysapał patrząc na Alice. Ścisnąłem go jeszcze mocniej.

-Tak i teraz mam zamiar cię zabić.- Uśmiechnąłem się złowieszczo.

-Śmiało.

-Przestańcie!- Otoczył nas krzyk Alice.- Popełniłam ostatnio parę błędów za które przepraszam wszystkich, a w szczególności was.- Spojrzała na na mnie i Colina. Puściłem go. Opadł na podłogę głośno czerpiąc tchu.- To co wydarzyło się w tedy w lesie, nie powinno mieć miejsca i nigdy nie będzie już miało.

-Cieszę się, że już jest z tobą wszystko w porządku.- Wilkołak podniósł się z podłogi i wyszedł.

ALICE

            Siedziałam wraz z  Alexem na ławce z tyłu rezydencji. Granatowe niebo iskrzyło się w gwiazdach. Wieczorem wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Cały świat jakby się jarzył. Alex był zamyślony, spoglądał przed siebie nieobecnym wzrokiem. Przysunęłam się do niego i oparłam głowę o jego ramię. Nigdy do końca nie potrafiłam go rozszyfrować i to mnie w nim intrygowało. Ze mnie mógł czytać jak z kart otwartej księgi, zawsze kiedy tylko zechciał.

-O czym myślisz?- Przez dłuższą chwilę nie odpowiadał. Wyciągną z kieszeni spodni małe, złote pudełeczko. Otworzył wieko, a moim oczom ukazał się złoty łańcuszek w kształcie łezki. Był przepiękny. Dotknęłam go opuszkami palców.

-Jest piękny.- Wyszeptałam zachwycona.

-Należał kiedyś do mojej matki. Jakiś czas temu natknąłem się na niego i pomyślałem o tobie.- Wyjął go ze szkatułki.- Mogę?- Pokiwałam twierdząco głową. Odgarnęłam włosy z karku, poczułam chłodny dotyk łańcuszka, który delikatnie opadł na mój dekolt.

-Dziękuję.- Alex pochylił się w moją stronę, patrząc mi w oczy. Nie mogłam się ruszyć. Cokolwiek mogło przerwać ten trans, wszystko zależało od Alexandra, który zbliżył się jeszcze bardziej, przechylił głowę i przymknął powieki. Rozchylił wargi. Zaparło mi dech w piersi. Również zamknęłam oczy. Też przechyliłam głowę. Też rozchyliłam wargi. I czekałam. Pocałunek, którego tak pragnęłam był delikatny. Otworzyłam oczy, on również to zrobił. Moją twarz oblał rumieniec. Alex zagarnął mnie w swoje ramiona. Czułam się bezpiecznie, czułam że jestem w domu.

-Dlaczego mnie przemieniłeś? Eileen powiedziała, że nie zrobiła by mi tego.- Alex drgnął nieznacznie.

-Po prostu to poczułem, gdy cię dotknąłem. Coś mną kierowało i nie pozwoliło ci umrzeć.- Mogła bym napawać się tą chwilą w nieskończoność.