Rozdział XXXIII

Witajcie po chwilowej przerwie. Starałam się nadrobić zaległości, ale jeśli kogoś zaniedbałam to niech napisze mi.

Nie ma Alexa, ale za to macie już swoją kochaną, starą, dobrą Alice. Ja też się cieszę z jej powrotu. Wyszło mi to jakoś? xD

Więc czas na małe blogowe ogłoszenia:

• Jak widać mamy nowy szablon, który ubóstwiam, a wy?
•  Po lewo macie takie coś jak STRONY, jeśli chcecie być informowani o NN u mnie (chodzi o wszystkie blogi) zostaw ślad po sobie w postaci linku do bloga w zakładce INFORMOWANI. 
• Również w stronach znajduje się zakładka ZWIASTUN, zachęcam do obejrzenia. 
• Nie chcę was martwić, ale bardzo powolnymi krokami zbliżamy się do końca tego bloga. Bynajmniej tak sądzę.
• Dziękuję za wszystkie nominacje! Kocham was <3 <3
• Dzięki za każdy głos oddany  na mnie. Można powiedzieć, że zajęliśmy trzecie miejsce :)
• Jeśli macie jakieś pytania, zastrzeżenia czy coś to śmiało walcie w komentarzu !  
• Pewnie coś jeszcze miałam napisać, ale zapomniałam ;D ;P 

Tak, więc trzymajcie się kochani moi <3
Całusy ;******

ALICE

-Było to bardzo dawno temu. Byłaś młodsza niż teraz, a twój brat miał sześć lat. Tak samo jak ty był kluczem do zerwania klątwy wilkołaków. Długo byście nie pozostali rodziną, ponieważ Nathaniel stwierdził, że tak będzie bezpieczniej. Ty pojedziesz z Margaret, a on z waszym ojcem.  Wasi rodzice gdzieś wyszli, ty miałaś zostać i się nim opiekować.

-Jak on się nazywał?

-Jaime.- Pokiwałam głową by kontynuowała.- Był wieczór, postanowiłaś wyjść. Jaime ponoć prosił cię byście zostali w domu, ale ty uparłaś się i poszliście do lasu. Margaret wspominała coś o jakimś chłopaku, z którym miałaś się spotkać, ale tego nie wiem na pewno. Nie oddaliliście się daleko, ale na wasze nieszczęście natknęliście się na stado wilków, do tej pory nikt nie wie czy to były zwykłe zwierzęta, czy też może wilkołaki.- Moje oczy przybrały kształt okrągłych spodków. Obrazy z przeszłości zaczęły wychodzić na wierzch.  Zaczęłam mówić równo z wampirzycą.

-Chciałam zawrócić, ale nie mieliśmy szansy by uciec. Jaime nie umiał dotrzymać mi kroku. Bałam się i go zostawiłam. Wspięłam się na drzewo, one go złapały… Krzyczał moje imię, chciał żebym mu pomogła, a ja nie zeszłam… Siedziałam na tym cholernym drzewie i patrzyłam jak wilki rozszarpywały go na strzępy! Boże jak on krzyczał.- W klatce piersiowej poczułam ucisk, osunęłam się na ziemię ze łzami, które ściekały po mojej twarzy.- Powinnam tam zejść i mu pomóc, to ja powinnam zginąć nie on. Bałam się! Ja po prostu bałam się! Jaime przepraszam. Nie chciałam….- Eileen kucnęła obok mnie i przytuliła.

-To nie twoja wina.

-Byłam nieodpowiedzialna, to moja wina Eileen.- Nie wiem ile tak siedziałam i szlochałam, ale bluzka wampirzycy była mokra i brudna. Moja nagła żałoba, na którą wcześniej nie miałam szans, wydawała się teraz żałosna i nie na miejscu. Nie, to nie tak powinno wyglądać. Nachyliłam się do nagrobka i paroma szybkimi ruchami starłam dłońmi z niego mokry mech i brązową ziemię. O wiele lepiej, ale i tak niewystarczająco. Zabiły go wilki, co za ironia losu. Nasi rodzice nie powinni opuścić tego miejsca, zhańbili go, opuścili. Jakby nigdy nie był naszą częścią, jakby nie należał do naszej rodziny. Mimo, iż to nie ja leżałam parę metrów pod ziemią to i tak czułam się pominięta. Sama nie rozumiem dla czego. Westchnęłam. Teraz i tak niczego nie zmienię. Niemal czułam, że jest coś jeszcze do odkrycia. Wspomnienia Jaimiego to tylko kawałek historii.

-Czy… Czy ja mam jeszcze jakąś rodzinę poza rodzicami?

-Tych przybranych.

-Chcę ich zobaczyć, chociaż z daleka, proszę.

-Dobrze, pojedziemy.- Spojrzałam ostatni raz na grób Jaimiego i ruszyłyśmy do wyjścia. Po drodze podeszłam do martwej kobiety. Jej oczy były otwarte i ziały przerażeniem oraz pustką. Przymknęłam powieki staruszki.

-To się więcej nie powtórzy. Obiecuję.- Wsiadłyśmy do samochodu. Naszym celem był Waszyngton.

                Waszyngton. Stolica Stanów Zjednoczonych. 632 323 milionów mieszkańców, powierzchnia 177 kilometrów kwadratowych. Duże, ruchliwe, wciągnięte w wir szybkiego rozwoju miasto. Ot co. Tu mieszkałam, żyłam. Bynajmniej przez jakiś czas.

                Eileen w skrócie i bez szczegółów opowiedziała mi to co wie, czyli praktycznie nic. Ze wszystkich sił starałam się zburzyć ścianę za którą były ukryte moje wspomnienia, lecz na marne. Stała tam cały czas, nie drgnęła pod naporem mojego umysłu, woli. Stała tam niewzruszona moimi staraniami, sumiennie wykonując polecenie wydane przez… kogoś. Szara, zimna, bezwzględna, odcinała mnie od tego co dobre.

Rozmasowałam skronie, które zaczęły pulsować pod wpływem wysiłku. Nawet nie zauważyłam kiedy podjechałyśmy pod czyjś dom. Na podjeździe z szarych płyt stała błękitna honda. Dwie dorosłe osoby powiedziały coś do małej blondwłosej dziewczynki po czym odeszli do domu. Ściągnęłam brwi. Ta sytuacja wydawał się tak znajoma, jakbym kiedyś w niej uczestniczyła. Jeszcze raz spróbowałam naprzeć na ścianę. Tym razem uległa. Chwyciłam srebrną klamkę z zamiarem wyjścia z samochodu. Eileen złapała mnie za ramię. To również spowodowało przypływ wspomnień. Kiedyś również łapałam za klamkę drzwi samochodowych, ale w tedy przed wysiąśćciem powstrzymały mnie ręce Alexandra.

Spojrzałam na nią błagalnie. Ona tylko podała mi okulary przeciwsłoneczne. Puściła mnie, a ja w pośpiechu wysiadałam. Po mojej stronie jezdni, pod rozłożystym drzewem siedział rudawy kot. Dziewczynka, Mery, ujrzała go i wybiegła na ulicę prosto pod koła ciężarówki, która z piskiem zaczęła hamować. Słysząc krzyk, który dochodził jakby z oddali pochwyciłam siostrę i w mgnieniu oka postawiłam z powrotem przed domem. Podbiegli do nas jej rodzice. Zaczęli głaskać małą po głowie. Przez dłuższą chwilę nie wypuszczałam jej z ramion. Ona mogła prawie zginąć. W prawdzie nie była moją prawdziwą siostrą to i tak strata niej była by kolejnym bolesnym ciosem. Tyle wspólnych wspomnień, które powoli wracały do mojej głowy. Wskakiwały na swoje miejsce jak zagubiony puzzel trudnej układanki. Odsunęłam się na bok dopuszczając przybranych rodziców do córki. W panice oglądali jej drobne ciałko, dopiero po kilku minutach dostrzegli mnie. Spięłam się w obawie przed rozpoznaniem mnie.

-Dziękujemy ci. Znalazłaś się tak szybko przy niej, nie chcę myśleć co by się stało, gdyby nie ty!- Powiedział na jednym tchu kobieta.

-Nie ma sprawy.- Oboje spojrzeli na mnie przenikliwie. Ah tak, głos.

-Mogła byś zdjąć okulary?

-Sophio!- Skarcił ją mąż.

-Wybacz. Jeszcze raz ci dziękujemy.- Pokiwałam tylko z wolna głową i wróciłam do Eileen. Chwilę jeszcze patrzyłam na obrazek szczęśliwych osób, które kiedyś były moją rodziną.

                Przypomniałam sobie. Wszystko bez wyjątku. Dawne czasy, Murcję, Nathaniela, Margaret, Alexa, wypad na skały, przemianę w wampira, śmierć, Anariela… Po raz pierwszy od wielu dni mogłam oddychać swobodnie. Musiałam uwierzyć, że teraz będzie wszystko dobrze, że teraz powrócę naprawdę. Popatrzyłam ostatni raz na równo przystrzyżone trawniki, nienaganne domy. Teraz jest w porządku mimo, iż kilka osób będzie mi jeszcze próbować przebaczyć. Nie będę się usprawiedliwiać.

                Coś w środku mnie zaczęło przyjemnie łaskotać moje wnętrze. To był impuls kierujący mnie we właściwą stronę. Alex. To jest to. Nasze uczucie powróciło do mnie, więź, miłość, potrzeba przebywania w towarzystwie jego osoby. Uśmiechnęłam się wesoło.

-Eileen jedźmy już do domu.

-Witaj z powrotem Alice.

-Ja też się cieszę, że cię widzę.