Rozdział XXXI

Oczami Alice

                W drodze do domu cały czas miałam wrażenie jakby ktoś mnie obserwował. Parę razy dosłyszałam nawet czyjeś kroki za sobą, ale gdy się odwracałam nikogo nie było. Przyśpieszyłam kroku by jak najszybciej znaleźć się w posiadłości. Przeszłam do salonu, gdzie Eileen i Alex prowadzili zażartą rozmowę. Usiadłam obok wampira. Rodzeństwo przerwało rozmowę.

-Nie zwracajcie na mnie uwagi.

-Margaret zniknęła.- Próbowałam skojarzyć to imię, ale nic mi nie mówiło. Uniosłam brew do góry i spojrzałam na nich.- To twoja matka.  Ogólnie nie przejmujemy się tym, iż może jej się coś stać, tylko to dziwne, że zniknęła nie spotykając się z tobą.- Powiedziała Eileen. Zamyśliłam się. Moja misja, ktoś mnie śledzi, widzenie aur, anioły, Rada, a teraz zniknięcie Margaret… To wszystko robi się coraz bardziej skomplikowane.

-Alice czegoś nam nie mówisz.- Stwierdził Alex. Przyuważyłam, że jestem spięta, więc rozluźniłam się i przybrałam obojętny wyraz twarzy.

-Zarzucasz mi coś?

-Tak.- Nachylił się nade mną.

-Twój problem.

-Nie sądzę.- Złapał mnie za ramiona i przycisnął do ściany.- Wiem, że coś wiesz. Z łatwością mogę wyczuć twoje kłamstwo.- Warknął. Odpowiedziałam mu złośliwym uśmieszkiem.

-Zostawię was samych.- Szepnęła Eileen i wyszła z budynku.

-Kiedyś byś mnie, nas nie okłamała. Brakuje mi dawnej ciebie do cholery!

-Widzisz to jest twój problem! Niby mnie kochasz, a nie potrafisz zaakceptować każdej mojej strony, to jest częścią mnie! Jeżeli twoje uczucie do mnie jest takie ogromne to nie staraj się mnie naprawić.-

Alex puścił moje ramiona i poszedł do swojego pokoju głośno trzaskając drzwiami. Chwyciłam w palce pierwszą z brzegu butelkę alkoholu, włączyłam radio i opadłam na kanapę. Czy tak ma teraz wyglądać moje życie? Wieczne przepychanki z moim dawnym ja? Oni powinni dać tamtej mnie odejść, nie można przecież wiecznie, kurczowo trzymać się przeszłości.

Opróżniałam butelkę za butelką. Popadam w alkoholizm. Muzyka była nastawiona bardzo głośno, ja sama tańczyłam przewracając różne przedmioty, meble.  Mimo to Alex nie zszedł na dół. Tak szczerze to liczyłam na jakąś zabawę. Zaśmiałam się.  Staję się psychiczna po trunkach.  Jeśli on nie chce przyjść do mnie to ja pójdę po niego. Tak, tak jeszcze jakiś czas temu byłam na niego wkurzona, ale człowiekowi po alkoholu humor powraca. No bynajmniej mi. Obijając się o ściany wspięłam się na piętro i dotarłam do sypialni starszego wampira. Nie pukałam, po prostu wtargnęłam na jego teren. W środku panował mrok, jedynym oświetleniem był lekki blask księżyca, który przedostawał się przez niezasłonięte okna.  Dostrzegłam Alexa na balkonie. Widziałam jego plecy i kawałek profilu. Wyglądał jak posąg, boski posąg. Naturalnie blada skóra pod wpływem światła księżyca stała się biała i idealnie komponowała się z jego czarnymi włosami, ubiorem. Ostre kości policzkowe oraz mięśnie skrywane pod koszulą nadawały mu dzikiego charakteru. Odstawiłam trzymane Brendy na komodę, ruszyłam w jego kierunku prowadzona po niewidzialnym sznurku. Stanęłam przed nim. Obdarował mnie przeszywającym spojrzeniem swoich turkusowych oczu. Wydawał się taki nieosiągalny… Dotknął mojego policzka, poczułam lekki przepływ prądziku. Przez chwilę czułam się normalnie jak bym była na swoim miejscu. Położyłam dłoń na jego klatce piersiowej. Stałam i wpatrywałam się w jego hipnotyzujące oczy. Alex zaczął powoli nachylać się do moich ust. Moje tętno lekko przyśpieszyło. W końcu poczułam jego usta na swoich.  Najpierw był delikatny, niepewny, słodki. Nie cofnęłam się, odwzajemniłam pocałunek, a on go pogłębił. Oddałam się mu całkowicie. W sekundę znaleźliśmy się na aksamitnej pościeli.

Jego pocałunki na szyi, dekolcie, brzuchu…

Dłonie prześlizgujące się wzdłuż moich ud, kręgosłupa…

Odwzajemniałam każdą pieszczotę. Czułam się nieziemsko, jak ta jedyna, jak najcenniejszy i najdroższy diament.

                Obudziłam się otulona cienkim, czarnym materiałem i ramionami Alexandra. Wspomnienia minionej nocy wywołały uśmiech na mojej twarzy i przyjemne ciepło na duszy. Podniosłam wzrok do góry, Alex jeszcze spał. Jak najciszej i delikatniej wstałam z łóżka. Założyłam na siebie bieliznę oraz koszulę śpiącego wampira. Zeszłam na dół do kuchni, nastawiłam ekspres do kawy, oparłam o blat i wpatrywałam na widoki za oknem. Gdy ekspres wydał charakterystyczne  pstryknięcie wyjęłam zielony kubek i nalałam gorącego płynu. Uświadomiłam sobie, że zrobiłam coś strasznego. Może i powróciłam jako swoje alter ego, ale nie mam wyłączonych emocji. Przespałam się najpierw z Colinem teraz z Alexem. Mimo wszystko on mnie kocha i to nie jego wina, że powróciłam w gorszej wersji. Muszę mu powiedzieć.  Podnosząc szklankę do ust poczułam dłonie na biodrach. Odstawiłam szkło na blat i powoli odwróciłam się. Alex stał z odsłoniętym torsem w samych spodnich.

-Nie ładnie się tak wymykać.- Na jego twarzy widniał promienny uśmiech. Chciał mnie pocałować, ale odwróciłam głowę.- Co jest?

-Musimy porozmawiać.

-Za pierwszym razem, gdy się kochaliśmy i gdy rano to powiedziałaś stwierdziłaś, że źle się stało, iż się przespaliśmy, więc wyciągając wnioski musiało się coś stać.

-Myhm.

-Mów. Jestem przecież super wamp, poradzę sobie ze wszystkim! Nawet tobą.- Westchnęłam.

-Chciałam zachować to w tajemnicy, ale po dzisiejszej nocy… Czułam twoją miłość, w twoich pocałunkach, dotyku, spojrzeniu. Muszę być z tobą szczera, chcę być. Nie będę błagać, abyś mi wybaczył. Pytałeś się gdzie byłam poprzedniej nocy, byłam z Colinem. Jak wyszłam z klubu kupiłam alkohol, byłam pijana, ale na trzeźwo myślę, że i tak byłabym zdolna do takiego posunięcia, poszłam do lasu… Przespaliśmy się.
- Jego mina… Wyglądał jak by miał naprawdę zejść z tego świata.

Oczami Alexandra

                Chyba mam omamy słuchowe. Ten wilczek z… z moją Alice?! Moją? Ona jest moja! Zawsze będzie! Ona nie mogła… Tyle przeszliśmy, jesteśmy bratnimi duszami do jasnej cholery.  Walczyliśmy o siebie, umieraliśmy… To nie była Alice! Ona na pewno by tego nie zrobiła. Tak! Ona mnie kocha tak samo jak ja ją. Przecież to wszystko nie mogło być po nic… Zabije tego kundla! To jego wina!

Alex ty idioto myśl! Przecież ona przyznała się do wszystkiego! Czułem jak tracę nad sobą panowanie. Kochała mnie, a teraz tak po prostu z jakimś psem! Moja twarz przybrała morderczy wyraz…

Oczami Alice

                Twarz Alexa zmieniła się z nieobecnej na krwiożerczą. Jego oddech przyśpieszył, widziałam jak się spina na całym ciele.

-Ty… Ty tego nie zrobiłaś.- Wysyczał przez zaciśnięte zęby.

-Zrobiłam.

-Jak śmiesz?! Po tym wszystkim co przeszliśmy!- Wściekł się i to bardzo, czułam to. Zwinął palce w pięść, którą po chwili wbił w ścianę, z której posypał się biały tynk.

-Uspokój się.

-Milcz! Nie masz prawa, jesteśmy bratnimi duszami, jesteś moja, tylko moja! A ty tak po prostu pieprzyłaś się z jakimś tam kundlem! Jesteś zwykła ździrą! Nie chce mieć z tobą nic wspólnego. Nigdy więcej nie dam się zmanipulować! Nigdy!

-Ja nie mam prawa?! To wy… - Podeszłam do niego z wrogim spojrzeniem.- Nikt nie stara się zrozumieć jak ja się czuję! Nic nie pamiętam, nie wiem. Wszystko jest mi obce, nie rozumiesz? Ja nawet jeśli chciałabym żeby było jak kiedyś nie potrafię tego zrobić!

-Czyli nie chcesz?

-Przestań!- Owinął swoje palce wokół moich ramion. Miałam wrażenie jak by miał mi je połamać.

-Mylę się? Mylę?- Uderzył moim ciałem o ścianę.

-Jestem kimś nowym, nie mój problem, że kurczowo trzymasz się tego co było. Może i wyglądam jak kiedyś, może i  tak się nazywam, ale nie jestem tą osobą, którą kochałeś!- Warknęłam.

-Ah tak? Czyli jeśli jestem wkurzony mogę robić to co zwykle, a nie robić tak, aby cię nie urazić!- W odpowiednim dla nas tempie Alex złamał nogę od krzesła i wbił mi ją tuż pod sercem. Czułam jak drewno stykało się z narządem.  W oczach stanęły mi łzy. Po raz pierwszy się go bałam.- Boli? Ja to czuję codziennie kiedy na ciebie patrzę, a nie mogę powiedzieć ci, że cię kocham, nie mogę podejść i pocałować cię. Ty masz ciężko? To my zeszliśmy do innego wymiaru, to my narażaliśmy dla ciebie życie. MY!- To bolało, dużo głębiej niż powierzchowna rana na ciele. Jego słowa obiły mi się o duszę. Czy on, aż tak cierpi z mojego powodu? Przecież to… Niemożliwe. Nie to było moim celem, ja po prostu jestem zagubiona. Wszyscy oczekują ode mnie tego czego w chwili obecnej nie potrafię im dać. Zło, aż tak bardzo we mnie narosło?

                Alexandra już dawno nie było w salonie. Ostrożnie wyciągnęłam drewno z ciało, odrzuciłam je na bok. Czułam jak rana się zrasta, a po chwili nie było po niej śladu, acz ból pozostał. Podniosłam się na nogi i skierowałam do swojej sypialni. Ubrałam czyste ubranie. Usiadłam na łóżku dalej myśląc o tym co się ze mną stało. Chciałabym odzyskać wspomnienia, ale przecież to niekoniecznie musi zwrócić dawną mnie. Jestem nową osobą, ale nie chcę w ich oczach być bezduszną istotą. To nie tak… Czasem jest tak, że ciemność, mój wewnętrzny mrok nie jest do okiełznania.

                Do pokoju weszła Eileen. Na jej czole wystąpiła mała zmarszczka, musiała myśleć o czymś intensywnie. Ściągnęła brwi i z podłogi przeniosła wzrok na mnie. Nie pałał entuzjazmem.

-Ty też będziesz mi wytykać jak to jestem teraz beznadziejna?

-Nie. – Spojrzałam na nią podejrzliwie.- TO musi się skończyć.- Prychnęłam.

-I jak chcesz tego dokonać?

-Przejedziemy się gdzieś.- Rzekła tajemniczo powodując, iż się spięłam. Nie miałam najmniejszej ochoty na ‘’przejażdżki integracyjne” dla wampirów, które trzeba naprawić. Nie jestem zabawką, której można wymienić baterie i będzie jak nowa.

-Ani mi się śni.

-Tak myślałam.- Podeszła do mnie, złapała za ręce i z siłą, której nie byłam wstanie się oprzeć, wyprowadziła  na zewnątrz i zapakowała do samochodu, nawet zapięła mnie pasem. – Nie pozwolę żadnej wywłoce tak traktować mojego brata. Żadnej.

-Gdzie masz zamiar mnie wywieść?

-Dowiesz się na miejscu.

-Super. Już nie mogę się doczekać.

-Zobaczymy.-  Z oburzeniem przekręciłam się w fotelu i zaczęłam obojętnie wpatrywać się w widoki za oknem. 

~~~~~~~~~~

Witam moje kochane czytelniczki !

Co nieco się rozpisałam... Ale lubię ten rozdział... I muszę podziękować Angel Madame za rozmowy na facebooku dzięki, którym powstał ten rozdział, no więc DZIĘKUJE ! ;**

 Innym również dziękuję za pokrzepiające komentarze, które są dla mnie ważne, to na prawdę dodaje otuchy i podnosi na duchu! Bez was by tego wszystkiego nie było :D

Nie będę dłużej przynudzać tylko zapraszam do szczerego komentowania...

Pozdrawiam !  <3 <3

PS zapraszam na fanpage, który założyła Angel Madame i którego prowadzę wraz z nią od niedawna: 

https://www.facebook.com/klausicaroline