Rozdział XXI

Oczami Alexandra

                Jeszcze przez chwilę próbowałem odtworzyć sen, ale na próżno. Otworzyłem powoli oczy. Mój wzrok spoczął na kotarach zawieszonych pod sufitem. Musiałem zdobyć lekarstwo za wszelką cenę. Tak bardzo chciałbym mieć Alice na powrót przy swoim boku. Ten sen był taki realny. Jej łaskoczące, płomienne włosy, zielone oczy, oddech, dotyk, ale potrzebowałem więcej. Chciałem znów całować jej miękkie usta, budzić się obok niej, gładzić jej aksamitne ciało. Pragnąłem jej tak bardzo, że tęsknota za jej osobą stawała się jeszcze bardziej nieznośna. Zdawałem sobie sprawę, że mógłbym to zdusić, od tak, ale nie mogłem jej TAM pozostawić. Muszę wytrzymać, nie poddam się tak łatwo jak innymi razem. Czas wziąć się do pracy. Przekręciłem się na bok i potrząsnąłem Eileen.

-Coo?- Mówiła ziewając.

-Czas wstawać siostrzyczko.- Na jej twarzy pojawił się grymas.- Nawet nie zaczynaj marudzić.- Zagroziłem. Wstałem. Pomaszerowałem do łazienki by się odświeżyć i naładować choć częściowo baterie.

Po skończonej czynności ubrałem swoje, wczorajsze ubranie składające się tradycyjnie z czarnych Levisów, czarnego podkoszulka, skórzanej kurtki i tego samego koloru, ciężkich butów. Nie miałem zamiaru paradować w tych śmiesznie przyozdobionych frakach. Nagle usłyszałem huk dobiegający z pokoju Eileen. Zerwałem się i w wampirzym tempie wparowałem do jej sypialni. Gdyby nie mój znakomity refleks przy wejściu dostał bym szklanym wazonem.

-Co jest?!- Warknąłem i spojrzałem na Eileen, która stała tylko w samym ręczniku.

-Nie mam się w co ubrać!- Wrzasnęła. Przewróciłem oczami.

-Kris z chęcią ci coś pożyczy.

-Mam paradować w gorsecie i kiecy do ziemi?!

-Sto lat temu ci to nie przeszkadzało.- Ta zgromiła mnie tylko wzrokiem. Do sypialnie niespodziewanie wszedł Kris. Jego wzrok powędrował na moją siostrę. Wiedziałem co chodzi mu po głowie. Posłałem mu spojrzenie pod tytułem nawet o tym nie myśl.

-Moja droga, Nagro ma słabość do pięknych kobiet. Suknie, które posiadam dodadzą ci tylko wdzięku.

-Dobra, niech wam będzie.

-Shelia!- Po minucie służąca zjawiła się.- Zaprowadź tą piękną damę do naszej garderoby.

-Proszę za mną.- Kobiety wyszył pozostawiając nas samych. Stałem chwilę i patrzyłem za nimi. Nie miałem ochoty narażać na jakiekolwiek ryzyko mojej siostry. Wiedziałem, że nie będzie zadowolona z pomysłu, abym ją i Colina zostawił tutaj.

-Czy Eileen i Colin mogą zostać tutaj?

-Tak, ale przecież…

-Matka kazała mi się nią opiekować. Tym razem dotrzymam słowa.- Kris podszedł do mnie i położył rękę na ramieniu.

-Sam możesz nie dać rady.

-Wystarczająco długo chodziłem po tej ziemi.

-Jeśli uda ci się go namówić do pomocy, wskaże ci trzy pary drzwi. Lekarstwo, wieczne szczęście i bogactwo. Chodzi mi o to, że Nagro może nie być najstraszniejszym przeciwnikiem. Nikt nie wie co kryje się za drzwiami.

-Idziesz ze mną?

-Tak.- Uśmiechnąłem się do niego słabo. Jak najciszej się dało wyszliśmy ze szklanego budynku. Zaczęliśmy iść w kierunku pałacu Pierwszego wampira. Ciszę między nami przerwały biegnące kroki. Odwróciłem się w kierunku, z którego dochodziły dźwięki. Przede mną stali Colin i Eileen. Kris cicho zagwizdał. Nie dziwiłem mu się. Moja siostra wyglądała olśniewająco. Miała na sobie długą do ziemi, krwistoczerwoną suknię przyozdobioną perłami, kamykami, które odbijały światło tworząc na skórze wampirzycy mieniącą się tęczę. Włosy miała upięte wysoko, pojedyncze pasma spływały po jej policzkach okalając drobną twarz. Eileen lekko skłoniła się przeskakując wzrokiem ze mnie na Krisa.

-Chcieliście pójść beze mnie?- Spytała lekko oskarżycielskim tonem.

-Proszę wróć do środka.

-Nie.

-Nie chcę by coś ci się stało.

-Nic mi nie będzie.- Sapnąłem. Nic więcej nie powiedziałem tylko ruszyłem drogą przed siebie. Po chwili cała trójka dołączyła do mnie.

                Im bliżej pałacu byliśmy tym mniej było zabudowań. Trawa, tak samo jak na początku, przybierała odcień od czerni po brunatną czerwień. Miejsce kojarzyło mi się tylko z jednym, z ogromną ilością przelanej krwi, a roślinność, która kiedyś została zniszczona z braku czegokolwiek innego zaczęła żywić się krwią zbroczonej nią ziemi. Straszna wizja, ale ten widok nie napawa zbyt optymistycznym scenariuszem. Po około dwudziestu minutach szybkiego marszu przed nami wyrósł, w całej swojej okazałości, dom Pierwszego. Budynek był zbudowany w stylu klasycystycznym z domieszką sztuki starożytnej. Do ogromnych, drewnianych wrót prowadziły kamienne schody. Na każdym stopniu, z każdej jego strony stał strażnik. Uzbrojony był tak samo jak wampirzyca, która nas tutaj wpuściła. Zlustrowałem wszystko, szybko wzrokiem i stwierdzam, że coraz mniej mi się to wszystko podoba. Nigdy nie przyznawałem się do odczuwanego strachu, ale teraz czułem nieodpartą chęć ucieczki stąd. Kris wysunął się na czoło naszej grupki. Podszedł do jednego strażnika, szepnął mu coś na ucho, tamten w odpowiedzi kiwnął tylko głową. Przełknąłem gulę, która narastała w moim gardle. Wspięliśmy się po schodach na samą górę. Mój przyjaciel zapukał trzy razy we wrota, które na ten sygnał natychmiastowo się otworzyły. A więc tak, w środku panuje na pewno rokoko i barok. Było tutaj tyle złota, że odnosiło się wrażenie jak by miało zaraz spłynąć na ciebie. Szliśmy długim korytarzem wspartym na kolumnach, zza których co jakiś czas wychylały się osoby, za pewne strażnicy. Kolejne drzwi. Trzy uderzenia pięścią, uchylają się, a my wchodzimy do przeogromnej wykafelkowanej sali na środku, której stał podwyższony tron. Na jej końcu wisiała błękitna kotara, która coś zasłaniała. Przy oknie, z którego rozpościerał się widok na ogród, stał mężczyzna o blond kręconych włosach. Nie zdążyłem mrugnąć okiem, a stanął tuż przed nami, mianowicie przed moją siostrą. Na jego twarzy pojawił się tajemniczy uśmieszek.

-Kris kogo mi tu sprowadziłeś?

-To moi przyjaciele, potrzebują pomocy.

-Ah pomocy. Czy ja ci wyglądam na dobrą wróżkę?- Cały czas nie spuszczał wzroku z Eileen, co powoli mnie drażniło.

-Słuchaj wiem kim jesteś i nie obchodzi mnie. Potrzebuję lekarstwa, teraz.- Po raz pierwszy pierwotny tatulek zaszczycił mnie spojrzeniem. Skończyło się to dla mnie tym, że zostałem przygnieciony do ściany z siłą jadącego pociągu. Z garda Eileen wydobył się krzyk.

-Przepraszam cię za słowa mojego brata. Jest wybuchowy i lekarstwo to dla niego sprawa życia lub śmierci. Zrobimy co zechcesz.

-To oczywiste, że zrobicie.- Puścił mnie, a ja upadłem na ziemię próbując złapać oddech. Ponownie stanął przed moją siostrą.

-Więc czego chcesz w zamian?- Lekko dygnęła przed nim. No dobra w sprawach dyplomatycznych jest tysiąc kroć lepsza ode mnie.

-Mógłbym dać jemu- tu wskazał mnie- jakieś nie łatwe, krwawe zadanie, na przykład zabicie strzygi, która ostatnio odważnie sobie poczyna, ale jest coś, co interesuje mnie bardziej.

-Mianowice?

-Ty droga Eileen.

-Skąd?

-Umiem wkraść się w każdy umysł tak, że nawet tego nie spostrzeżecie. Wracając do ciebie, chcę cię na jeden wieczór, jedną noc, jeden poranek.

-Nie!- Warknąłem.

-Radził bym ci umilknąć. Zawsze ktoś może cię zdeptać jak robaka. Więc jak, przystajecie na moją propozycję ?

-Dobrze.- Odpowiedziała Eileen po chwili ciszy. Na twarzy Pierwszego malował się triumf.- Czy mogę porozmawiać z bratem na osobności?

-Jeśli musisz.- Opuściliśmy salę. Wyszliśmy na korytarz. Byłem tak wściekły i przerażony jednocześnie, że miałem ochotę zburzyć ten pałac gołymi rękoma.

-Alex? Będzie dobrze.

-Przestań to powtarzać.

-To nic takiego. Mógł wymyśleć coś gorszego.

-Tak, ale chodzi o to, że znowu narażam ciebie na niebezpieczeństwo, a miałem się tobą opiekować. Przepraszam, że tyle razy zostawiłem cię samą. Miałaś rację mówiąc, że brata straciłaś już dawno temu.

-Daj spokój.

-Nie Eileen. Taka jest prawda, nie przejmowałem się tobą. Martwiłem się tylko o siebie, o to by nie czuć. Ani przez moment nie pomyślałem jak ty sobie radzisz, czy dajesz sobie radę z byciem wampirem. Wybaczysz mi? Obiecuję, że się zmienię, że znowu będziesz miała namiastkę rodziny.

-Nie ma sprawy. Było minęło.- Zagarnąłem ją w swoje ramiona, głaszcząc po głowie. Jestem idiotą, że się na to zgodziłem.

-Nie daj się stłamsić.

-Tak jest.- Ucałowałem ją w czoło i zacząłem kierować się w stronę wyjścia. Po kilku minutach dogonił mnie Colin wraz z Krisem. Targały mną sprzeczne emocje. Czułem się jak na sterydach. Musiałem napić się krwi, albo kogoś zabić, zrobić coś bardziej złego niż to co zajmowało moje myśli. 

~~~~~~~~~~~~~

Rozdział dedykuję wszystkim, którzy czytają i solidnie komentują :)

Witajcie moi Kochani ! 

Ah mój komputer zaczyna się foszyć i dla tego rozdziały mogą nie pojawiać się tak często ;/

Ten rozdział wyszedł nawet długi... Oby treść się nadawała do czytania ;D 

Po pierwsze jeśli chcecie być informowani o NN z któregokolwiek mojego bloga złóżcie podpis na oddzielnej stronie, link po lewo pod archiwum i kontaktem :) 

Po drugie zapraszam serdecznie na mystic--falls.blogspot.com

 Pozdrawiam i do napisania ;**