Rozdział XVIII

Oczami Alexandra

                Nie mogłem uwierzyć, że ona nie żyje. Gdy ten wilczek przebił jej drobne ciało kołkiem niemal czułem ten ból w swojej piersi. Odkąd nie… żyje poruszam się jak automat. Nigdy się tak nie czułem, jak bym sam był martwy, jak by ktoś wyrwał mi duszę. Nie reagowałem na nic, mój umysł, dusza, serce wszystko powoli obumierało. Westchnąłem, czy możliwe jest by człowiek, wampir kochał kogoś tak bardzo, że po śmierci tej osoby twoje ciało i całe jestestwo po prostu odmawia wykonania jakiejkolwiek czynności życiowej? Śmierć matki mną wstrząsnęła, moja i Eileen przemiana zszokowała, śmierć Alice wręcz zabiła. Ale jest jeszcze mała nadzieja, jej słowa, tylko to trzyma mnie przy życiu.

                Gdy po całej ‘’akcji’’ wróciliśmy do domu odłożyłem ciało Alice na łóżko w jej sypialni i nakryłem kocem. Tak jak powiedziała przed śmiercią, zajrzałem pod materac. Faktycznie znalazłem tam księgę. Otworzyłem na czerwonej wstążce. Na lekko żółknących kartkach widniały dziwne znaki, świetnie, bez czarownicy się nie obejdzie. Rzuciłem ostatnie spojrzenie na martwe zwłoki dziewczyny, którą kocham.

-Eileen! Idziemy do jej ojca!- W wampirzym tempie zbiegłem na dół.

-Czy ja też mogę iść?- Spytała Lilith.

-Wisi mi to młoda. Tylko nie przeszkadzaj.

-Alex? Wiesz, że musisz nastawić się na… najgorsze.- Posłałem jej chłodne spojrzenie.

-Jeśli nie masz już nadziei to lepiej pożegnaj również mnie. Ja nadal wieżę. Ona musi żyć, musi!- Warknąłem.

-Może po prostu zaprzeczasz?

-Przestań udawać mojego psychologa! Ona będzie żyć, więc milcz i idziemy.

-Myślisz, że mnie to nie obchodzi?! Jeśli tak to jesteś w błędzie! Była mi siostrą, bo brata już od dawna nie mam!

-Nie traćmy więcej czasu.

-Przepraszam.- Szepnęła. Naprawdę w tej chwili mało mnie obchodzi co ona myśli. Najważniejsze żeby Al wróciła. Wsiedliśmy do mojego jaguara i pojechaliśmy do domu pierwotnego wilkołaka.

Po kilku minutach byliśmy na miejscu. Nie pukając wtargnąłem do środka budynku.

-Wiedźmo! Wiedźmo!

-Nie musisz się tak pieklić, wampirze.

-Co tu się dzieje?

-Alice nie żyje.

-Że co?!

-Nath, uspokój się.- Powiedziała władczo wiedźma.

-Mam księgę, wisiorek, więc rusz swój magiczny tyłek i do roboty.

-Zostańcie tu. Pójdę do siebie przestudiować wszystko w spokoju.

-Co mamy robić?

-Czekać.- Jej spokój mnie dobijał.

-Ah czekać?! Cudownie!- My przeszliśmy do salonu. Dziewczyny siedziały, a ja i Nath nerwowo krążyliśmy po salonie. Bezczynność nakręcała mnie, wolałbym działać, robić cokolwiek. Czas leciał nieubłaganie, minęła godzina, może trzy, w końcu jednak czarownica pokazała nam się. Oddała mi wisiorek szepcząc na ucho, że mam pilnować go jak oka w głowie.- Więc?

-W dużej księdze, którą posiadaliście było zapisane zaklęcie i kto musi je wykonać oraz jak, poszukałam dokładniej w innych zapisach i musicie przenieść się do Wymiaru Śmierci. Do zaklęcia potrzebujemy Strażnika Wymiaru, tak się składa, że ja nim jestem. Przejdźcie na taras zaraz do was dołączę.- Nie minęło piętnaście minut, a Gabriela wróciła do nas. W prawej ręce trzymała laskę zakończoną szarą kulą. Na ziemi solą usypała jakieś znaki, pentagramy, w czterech miejscach oznaczających kierunki świata rozstawiła świece.

-Dodam parę słów od siebie. Po drugiej stronie świat wygląda inaczej, tam czas się zatrzymał. Wymiar Śmierci to świat wszystkich istot nadnaturalnych. Wampirów, wilkołaków, czarownic, zmiennokształtnych, upadłych aniołów. Powstał on by powstrzymać pierwszego wampira, cztery najpotężniejsze czarownice, pochodzące z różnych klanów złączyły się i uwięziły go by nigdy więcej nie mógł zagrozić ludzkości. Od tamtego czasu w czterech klanach co kilkaset lat pojawia się Strażnik, który pilnuje porządku. By zdobyć lekarstwo musicie dotrzeć do Nagro, pierwszego. Uważajcie tam wszystko wygląda inaczej. Nie ma woreczków z krwią, ludzie są od tego, można powiedzieć, że panuje niewolnictwo. Och i rządzi Nagro, który nie jest zbyt… sympatyczny. Pamiętajcie, że nie pomogę wam, gdy znajdziecie się w Wymiarze. Kto idzie?

-Oczywiście, że ja.- Prychnąłem.

-Ja też idę.- Odezwała się moja siostrzyczka.

-W takim razie i ja pójdę.- Stwierdził Colin.

-Ekhem nie zapominajcie o mnie.

-Zachowam się teraz jak na ojca przystało, nie ma mowy!

-No weź, mogę się przydać.

-Nie i koniec. Gabrielo zaczynaj.- Lilith zrobiła naburmuszoną minę, wiedźma pokiwała tylko głową.

-Stańcie na środku okręgu, gdy zacznę nie wolno wam przekroczyć linii, ponieważ wszystko się przerwie i uważajcie na siebie.- Zrobiliśmy jak kazała i po chwili wiedźma zaczęła wymawiać słowa w dziwacznym języku. Przed oczami ujrzałem mroczki, osunąłem się w ciemność.

                Wybudziłem się, czułem pulsujący ból w głowie. Podniosłem się na rękach do pozycji siedzącej. Potarłem skroń i rozejrzałem się wokoło. Eileen i Colin również podnosili się z ‘’desek’’.

-Co jest do cholery?- Przyjrzałem się miejscu dokładniej. Znajdowaliśmy się w ciemnym tunelu na końcu którego było widać delikatne światło i zarys najprawdopodobniej jakichś budynków.- Udało się! Załoga podnosić się, koniec tego leżakowania czeka nas ważne zadanie. Musimy w końcu znaleźć pewnego tatulka wszystkich wampirów i coś głodny jestem.- Sarknąłem. Ruszyliśmy przed siebie idąc ku nieznanemu. 

++++++++++++++++++++

Hejka !

Oto i jest number 18... 

Wchodzę sobie na bloggera i patrzę a tu 6666 wejść :D Ładnie, ładnie, bardzo wam za to dziękuję ! Jesteście wielcy ^^

Mam nadzieję, że ten rozdział przypadł wam do gustu :) Lubię gdy jesteście zadowoleni...

Aaa dzisiaj ruszają znowu Pamiętniki Wampirów, hehe ciekawa jestem jak to będzie zobaczyć Elkę w nowej wersji i Klaus nie prześpi się z Caroline tylko z Haylej :/ Widziałam zdjęcia na facebooku, ale odc jeszcze nie oglądałam...

No to już nie przynudzam xD 

Pozdrawiam i do napisania ;** <3