Rozdział XXXVI

Ta dam ! I oto jest kolejny rozdział ! Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu!
Zapraszam do czytania i komentowania, liczę na dużo, długich i szczerych opinii ;P :D

PS zapraszam na swiat-ze-zwiastunow.blogspot.com gdzie podjęłam staż jako BlueEyes. Zachęcam do składania zamówień nie koniecznie u mnie ;)

Całusy moi kochani i wierni czytelnicy ;******** Kocham was i przepraszam za przerwy, już niedługo wszędzie je nadrobię <3
~~~~

 

 

ALICE

            Dotarliśmy do rezydencji w pośpiechu. Cała adrenalina, która we mnie krążyła uszła. Poczułam niewiarygodne zmęczenie i gdyby nie to, iż jestem w jakiejś części wampirem, zemdlałabym. Usiadłam na kanapie, a Alex, który do tej pory milczał, nalał nam w szklanki jakiegoś trunku. Wzięłam jeden duży haust alkoholu i przeniosłam wzrok na wampira, który siedział obok i wpatrywał się we mnie pytająco. On, w porównaniu do mnie, nie wiedział kompletnie nic z tego co się ze mną dzieje.

-Jestem po części aniołem, a to był fragment moich mocy. Stało się to po tym jak ożyłam. Najwyższa Rada dała mi zadanie bym zniszczyła nadchodzące zło. I nie, nie wiem na ile mnie stać. Wiem, że mogę widzieć aury istot żyjących i jak widziałeś zabijać za pomocą dotyku, co jest przerażające.- Powiedziałam na jednym wdechu.

-O co chodzi z tym „nadchodzącym złem”?

-Wiem tylko tyle, że mrok powstaje i na jego czele najprawdopodobniej stoi Pierwotny wampir.

-Ciekawe który.

-Jak to?

-To nieważne.

-Alex.- Wampir przekręcił oczami po czym westchnął.

-Pierwotnych jest więcej. Do tej pory poznałem trzech, żaden z nich nie jest wyjątkowo sympatyczny. Okej, co teraz będzie?

-Nie wiem. Ta cholerna rada nic mi nie powiedziała! Ah tak zapomniałam, mówili że dojdę do tego samodzielnie!- Warknęłam gwałtownie podrywając się z siedzenia.

-Alice.

-Ty to powiedziałeś?

-Alice, to ja Anariel.

-Niby co?

-Już nic. Pominęłam ci fragment wątku z moim Aniołem Stróżem, Anarielem. Od czasu do czasu pomaga mi.

-Jest tu?

-Mhm.

-Jestem w twoim umyśle, aniele. Przynieś jakąś kartkę.

-Alexie przynieś mi szybko kawałek papieru i długopis.- Zakomenderowałam, a Alex zniknął na sekundę by wrócić z tym o co go prosiłam.- Dzięki.

-Podam Ci adres.

-Czyj?- Spytałam w myślach.

-Mojego przyjaciela, nazywa się Joseph i jest upadłym aniołem.- Przełknęłam ślinę.

-Upadłym? Czy to przypadkiem nie są ci źli?!

-Upadły nie oznacza zły. Upadł ponieważ zakochał się w śmiertelniczce, którą odratował przed śmiercią. Ona odwzajemniła to uczucie. Mniejsza o to, jedź do niego, a on pomoże ci rozwinąć twoje moce, kontrolować je oraz umiejętnie manewrować twoją energią. Moce aniołów są niewyobrażalnie silne, nawet dla mieszańca anioła i innych dwóch silnych ras operowanie nią może okazać się zbyt wyczerpujące.

-Dziękuję.

-Nie mogę być przy tobie cieleśnie, ale bynajmniej mogę Ci pomóc tak. Tak bardzo chciałbym…

-Nie! Nie waż się dla mnie spadać z piedestału!

-Łatwo ci powiedzieć. Czasem dzieje się to instynktownie, ale staram się aniele.

-Nie zasłużyłam na takie miano. To ty jesteś aniołem, a ja jakimś mieszanym popychadłem Rady.

-Och nie… Nie rozumiesz jeszcze wiele rzeczy. Szanuj to, że mas przy sobie osoby, które cię kochają.

-I ciebie.

-W pewnym sensie tak. Pisz: 9100 Wilshire Blvd,  Ste 725E, Portland.

-Jeszcze raz dziękuję.

-Nie masz za co.- Ocknęłam się z ‘’transu’’ z uśmiechem na twarzy. Ten adres był dla mnie szansą na przygotowanie się do nadchodzącej przyszłości, wojny. Tę perspektywę należy zacząć brać na serio. Spojrzałam na mojego chłopaka. Jak to przyziemnie brzmi w porównaniu do naszego życia.

-Ruszamy w drogę.- Zamachałam kartką przed jego twarzą.

-Portland.- Mruknął sam do siebie.

-Jakiś problem?

-Nie.- Uciął. Wzruszyłam ramionami i pobiegłam do sypialni. Wyciągnęłam czarną walizkę spod łóżka wampira i zaczęłam pośpiesznie nas pakować. Wrzuciłam kilka ubrań i najpotrzebniejsze kosmetyki. Po kilku minutach byliśmy gotowi do drogi. Przy drzwiach zatrzymała nas Eileen.

-A wy dokąd?

-Ważna sprawa w Portland. Wyjaśnię Ci później, teraz nie mamy czasu. Proszę dzwoń do nas jeśli zacznie dziać się coś dziwnego tutaj, ok.?

-Jasne.

-Gdzie podziała się w ogóle Lilith? – Pozostała dwójka wzruszyła tylko ramionami. Nie czekając na więcej wyjaśnień zapakowaliśmy się do jaguara Alexandra i ruszyliśmy w drogę.

            Samochód sunął po drodze z zawrotną prędkością. Las za oknami stał się zielono brązową smugą, a mijane auta nieruchomymi plamami. Powtarzałam sobie w myślach, że jesteśmy nieśmiertelni i nic nam nie może się stać. Mimo to ściskałam krawędzie siedzenia palcami tak, że paznokcie bez problemu przebijały się przez ciemny materiał i zanurzały się w miękkiej gąbce.

            Portland oddalone było od naszego miasteczka o jakieś osiem do dziewięciu godzin jazdy. No może z Alexem za kierownicą czas przejazdu skróci się do siedmiu. Wiedziałam co nas czeka na końcu trasy i po powrocie, jednak wydawało się to teraz odległe, poza nami. W tej chwili byłam zamknięta w jednym samochodzie wraz z wampirem, którego, jak sobie uświadomiłam, prawie wcale nie znałam. Kompletnie nic o nim nie wiedziałam, a on o mnie. To było smutne, że łączy nas tylko zlepek tragicznych wydarzeń i niekończący się pech. Jakim cudem mogliśmy się tak kochać i tak nieskrępowanie czuć się we wzajemnym towarzystwie?

-Coś cię trapi.- Stwierdzenie mojego partnera wyrwało mnie z myśli.

-W sumie to nic takiego.

-Opowiedz mi.

-Jesteśmy ze sobą, a praktycznie nic o sobie nie wiemy co czyni nas obcymi dla siebie osobami. Łączy nas tylko wiszący nad nami pech. Moja przemiana, moja śmierć, moje powstanie z grobu, teraz to.

-Mam pomysł pograjmy w dwadzieścia pytań, co?

-To nie o to chodzi.- Alex przybrał zmartwioną minę, zwolnił i zjechał na pobocze. Bez zastanowienia otworzyłam drzwi i wysiadłam. Nawet nie wiedziałam kiedy ten czas zleciał, a niebo przybrało granatowy odcień. Alex stanął przede mną z lekko zmartwioną miną.

-Więc co? Sadzisz, że nasza miłość jest sztuczna? Że tak naprawdę TO nie ma prawa bytu? Bo niby nie spędziłem z tobą dziesięciu lat, nie wiem czy słodzisz trzy czy dwie łyżeczki? Nie Alice. Najważniejsze jest to co czujemy w sercu, to jak nasze ciała, dusze reagują na mnie czy ciebie. Nie chodzi o doświadczenie, czas, liczy się to jak bardzo się kochamy.

-Alex, ale ja mam dopiero osiemnaście lat! Powinnam przeżyć zwykłe zakochanie w zwykłym chłopaku tak jak przystało na zwykłą dziewczynę!

-Ale ty jesteś wyjątkowa, piękna.- Zaczesał palcami kosmyki moich włosów za ucho, posyłając pocieszające spojrzenie.

 

 

- Wiem, że nie jestem idealnym kandydatem na chłopaka. Wiem, że istnieją tysiące powodów dla których jestem dla ciebie nieodpowiedni. Wiem, że to wszystko dzieje się przeze mnie i wiem, że nie istnieje sposób, przeprosiny by ci to wszystko wynagrodzić, ale jestem. I zawszę będę przy tobie bo cię kocham. Nad życie. Na wieczność, ponieważ taka miłość nigdy nie umiera.

-I ja ciebie też.